- demorior
- dē-mŏrĭor, mortuus, 3, v. dep. n., to die off, to die, depart, decease (i. e. from an office, out of a circle of associates, etc., cf. Fabri ad Liv. 23, 21, 7. In the class. per. only in the perf. or part. perf.; not found in Caes. and the Aug. poets).I.Lit.:II.
paene sum fame demortuus,
Plaut. Stich. 1, 3, 62:cum esset ex veterum numero quidam senator demortuus,
Cic. Verr. 2, 2, 50, § 124; cf.:tantum hominum demortuum esse, ut, etc.,
Liv. 40, 19; 26, 23; Curt. 8, 10:alii sunt alias, nostrique familiares fere demortui,
Cic. Att. 16, 11 fin.:posse evenire, ut demoriantur mancipia,
Dig. 4, 4, 11, § 5.—So in pub. law lang.:in demortui (magistratus) locum creatur, sufficitur, etc.,
Liv. 5, 31 Drak.; 23, 21 sq.; Cic. Verr. 2, 4, 5, § 9; Suet. Caes. 41 al.—Trop.A.To depart, be gone:B.potationes plurimae demortuae, Quot adeo cenae, quas deflevi, mortuae!
Plaut. Stich. 1, 3, 58:demortua vocabula,
obsolete, Gell. 9, 2, 11.—With acc. pers., to be dying for love of any one (cf. depereo):ea demoritur te,
Plaut. Mil. 4, 1, 23; 4, 2, 49.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.